-Âdem Konan’a ithaf-

Aşk deyince iç geçirip âh eden
Hayali yıkmıştır kurmadan önce
Erken çöker yükü fazla her beden
Tecrübeyle sabit yormadan önce

Pişmanlık gizlenir söz arasına
Yad-yaban saklanır göz arasına
Hesap-kitap girse naz arasına
Sarmasını bekle sarmadan önce

Kara-sevda tek taraflı güdülür
Dışa vurmaz için için tütülür
Bu yüzden âşıklar sırrıyla ölür
Göze alan var mı sürmeden önce

Ateş farkedilmez ateş yakmadan
Sular hendeğine dolmaz akmadan
Bülbüle ulaşmaz güller kokmadan
Tarifi imkansız görmeden önce

Uzayan hasrete uzanmaz elin
Bu yüzden dağılır teleğin-telin
Bundan gayrı gurbet, vatanın elin
Hüzün kuşanırsın varmadan önce

Âşık mum misali gün-günü erir
Her yanan meşale şulesin verir
Varsın anlamasın bizi bu devir
Sözde vefa gördük vermeden önce

Her kim olsa kaptan kaba her konan
“Talihim yok” kuru dala der konan
Gün dönüyor sen postunu ser Konan
Ömür nihayete ermeden önce

Emlesen emlenmez gönül yarası
Sözden ibarettir sözün darası
Gülşeninde vardır Gözükara’sı
Kadrini bilseydin dermeden önce

Çark-ı Devran (sy. 29)