Ah, benim Safinaz ablam!
Hayatını şambaba tatlısı satarak idame eden, çipiş gözlüm.
Ne çok şey öğrendim senden, bir bilsen...
e n
ç o k d a
s e v g i y i
ö ğ r e t t i n
s e n
b a n a...
ve sevgi ile korkularımı alt etmeyi...
Nasıl da anlatırdın uzun, uzun, hiç usanmadan.
Derdin ki;
“Allah (cc) insanı “SEVGİ” ile yarattı.
Sadece sevgi;
sevgi benim nefesimdir, diyerek.”

Adem’in sevgisi Havva’ya,
Havva’nın sevgisi de Adem’e
öylesine üst düzeydeydi ki,
“Şeytan” onların bu coşkusunu kullanarak, ,
Havva’nın nefsini tahrik edip
yasaklı meyveden istetti.
Adem de ,
cesaretinin kayıtsızlığı ile kopartıp verdi bir tane.

Allah (cc),
bu söz dinlemez iki insanı cezalandırarak yolladı dünyaya.
Yollarken,
“benim emirlerime karşı gelmekten korksunlar,” diyerek,
yüreklerine azıcık da “KORKU”saldı.

Ne yazık ki, korku, sadece ondan korkmayı sağlamamış,
dünyada mevcut tüm tehlikelerden korkmayı da sağlamıştı.
Korku böylece büyütülerek,
panik, çekince, ürkeklik, dehşet, sakınma,
ürperti, yılma, ürkme, yılgı, içtinap, fobi,
kaygı, merak, bulut, telaş, heyhey, endişe,
düşünce, kuruntu, terör, şaşkınlık, çekinme,
bunalım, sıkıntı, üzüntü, nefret, kin, riya,
iftira gibi binlerce kardeş edindi kendine...
Edinsin.
Dağları, taşları kaplasınlar hep birlikte.
Onların heybetli görünümü bir gölgeden
ibarettir.
Korku, yok olmaya mahkumdur sevginin gücü karşısında…

nur içinde yat,
benim çipiş gözlü ablam...
seni seviyorum...