eylül ayının ilk pazar günüydü,
çiçekli bir bahcede
bir göz değmişti gözlerine,
o an kalp bir kıvılcım çakmıştı ki
yer yerinden oynamıştı
yürekte deprem olmuştu
bedenini sarmıştı heyecan
iliğine kadar titriyordun,
ateş gibiydin ateşler içinde eriyordun
kaderin geleceğini ilmek ilmek örerken
damarında akan kana kadar
aşk dokudu felek kilimini
artık onu unutamıyordun
artık sevdalısın sen,

esmer dağlar
sel olup akan nehirler
taşan denizler
ve yıkılan yakılan şehirler
sana artık toz pembe idi
bir sonra ki pazar gününü
iple çekiyordun
ne geceler uyuyordun
nede gündüz bitiyordu
zaman durmuştu saatler geçmiyordu
sevdiğnden bir haberde gelmiyordu
aklın kalmıştı çiçekli bahcede


kalpte beslediği inaç mağlup olmuştu
ne bir göze nede bir söze inanıyordu
efkarı kainatı aşıyordu
sitemi çağlayan gibi taşıyordu
yüreğinde beslediği sevgi ölmüştü kanı akıyordu
kuruyan bir çiçek gibi dağılıp gitti,


irfan kökten