Saat gece yarısı, 
dört duvar arası,kör karanlık ve ben. 
duyguların kasırgaya dönüşüp,ruhumu yakıp yıktığı zaman ve mekandayım yine. 
içimden dünyayı yakıp yıkmak geliyor. 
hayat bomboş. 
bir uçurumun kenarındayım sanki. 
adeta ben,ben değilim. 
yaşamak için mi,yoksa ölmek için mi çırpınıyorum,belli değil. 
kendimden nefret ediyor,hatta iğreniyorum. 
karamsarlığım bir yana, 
kendimden çok başkalarını düşünmek, 
ve bu duygudan kurtulamamak korkutuyor beni. 
acısını hep ben çekiyorum. 
ben delimiyim neyim,bilmiyorum. 

içim kan ağlıyor, 
yapmacık gülüşlerle avutuyorum kendimi. 
o dışardan görünen güleryüzlü,renkli insan değilim oysaki. 
komplekslerim ve korkularım var geleceğe dair. 
o dışarı doğru gülen gözlerim, 
ruhumun derinliklerine gönderiyor gözyaşlarımı. 

bildiklerim,bilemediklerim,keşkelerim, 
ve kafamdaki yüzlerce soru işaretleri. 
ne olacak halim bilmiyorum. 
içimi dökecek bir dostun olmadığına inanır oldum. 

kendime bile nankörce davranıyorum. 
nedir bu hayatımdaki boşluk, 
nedir bu anlamsız bakışlar,cansız duvarlara. 
kimin için bu yürek sancıları. 
bir sebep arıyorum. 
nedense cevap bulamıyorum. 
kendime o kadar kızıyorum ki bazen, 
hıncımı kimden alsam bilemiyorum. 
ama bir geçek var ki, 
ben kendimden NEFRET EDİYORUM.....



Dertli Saaairrr