Yıl 1994, bir Temmuz sıcağı
İlk kez arşınlıyorum kaldırımları
Yüzü asık insanlar doldurmuş sokakları
Sanki onlar geçindiriyor tüm dünyayı

Otobüslerde bin kahır akıyor suratlardan
Acaba bunalmışlar mıydı bu kadar sıcaktan
Gülmeyi unutmuş yüzler sanki kavgaya hazır
Bir ön yargı mıydı bu, hesapsız sorgulamadan

Yok olamaz Akdeniz insanı böyle fevri
Ben de sahil çocuğuyum ben de bir Akdenizli
İnsanların yürekleri sıcacıktır memleketimde
Hele ki gülüşleri bir ömre bedel yüzlerinde

Sevmek için sevgi dolu gözlerle bakmak gerek
Zamanla günler geçti bazen sevinçle bazen kederlenerek
Şimdi seviyorum Adana’yı ikinci memleketim bilerek
Meğer tam bana göreymiş seviyorum her halini kabullenerek

Bir şehri sevdirenler içine ruhunu katan insanlarmış
Fark ettim ki; insanlarına her geçen gün kanım kaynamış
Güzel dostluklar gelişince insan da kendini şehrin bir parçası sayarmış

Bir parçasıyım şimdi bu güzel şehrin
Adana da bir parçam zaten benim
Yıllar geçti güzelliklerini yaşarken
Bazen gözyaşlarım toprağında kururken

Şimdi mutluyum sevgi ektim sevgi biçiyorum insanlarından
Kahır etmedim hiç, ekmeğini yedim suyunu içtim anbean
Sokaklarındaki turunç ağaçlarına hayranım hayran
Sevmezdim hiç onları bahçemizde var iken
Ama burada koparıp yedim dalından

Deniz hastasıyım ben deli olurum denizi görünce
Takılır ruhum dalgalarına yok olurum içinde
Gölünü deniz niyetine seyrettim yıllarca
Kaybolup gittim içinde hayallerime takılınca
Bir de ada yaptılar suni olsa da tam orta yerine

Adını da koydular “Sevgi Adası” diye
Çok da yakıştı doğrusu, şirin bir ada oldu
Böylece yıllar önce oluşan ön yargılarım kayboldu
Demek ki insanların yüreği sevgi doluydu
Yüreğimdeki duygular sonunda bir anlam buldu

Kaç yıl oldu bir öğrencim;
”Adana’mıza da bir şiir yazın” demişti
Ama yaz deyince de yazılmıyor ki
İlham perileri uğradı sonunda
Duygular döküldü tek tek kağıda
Umarım mutlu olursun Asu’cum
İthaf olunur bu şiir sana
Geç oldu ancak gönlünce olmuştur İnşallah….

31/08/2012
Perihan METİN