2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
841
Okunma
Şiir der
bırakırdı kadim adımlarını
dünyanın hesapsız karesine.
Bazen dağa yürür
arkadaşı olurdu kekliklerin
karıncaların akşam öncesi konuğunda.
Şiir der
yar içerdi dudaklarında
mimoza kokulu geceler aşkına.
Bazen en aşığına
en romantiğine bürünürdü
sevdiği gül yüzünde.
Şiir der
devam ederdi edebiyatına.
Ve bazen her konuşulanı
her şeyi mısra gibi
değerlendirirdi kendi can kaleminde.
5.0
100% (2)
Cevap Yaz