Ateş gibi bir Temmuz kentinde
ayrılıkları büyüttüğüm hüzünbaz bir akşam…
mavi umutlarımı avutmaya çabalıyorum Dut ağacının altında
vakit lâciverte çalıyor rengini
gökte yıldızlar bile uyuyor
aklıma düştün her gece olduğu gibi
asık suratımda tebessümüm oluverdin
hüzün kahverengiliğinde gözlerin çalmıştı gönül kapımı
biliyorsun,
sevgimizin cam kırıkları kanatıyor canımızı
bazen çığlık çığlığa konuşuyor gözlerimiz
bazen de lâl oluyor dillerimiz gözlerimizden bulgur bulgur yaş gelirken
tezatlarla örülü hayatımızın yansıması belki her şey
olsun..!
gene de gitme..!
hadi..!
özlemlerimizi,kimsesizliğimizi vuralım yalnızlık yanından
Senin içtiğin nescafelerin tadı ben,
yazdığım şiirlerin konusu sadece Sen ol..!
bakabileyim gözlerinin derinine doyasıya
benim Leyla’m tek Sen ol ömür boyu
bende yollarına düşeyim her gece Mecnûn vâri…
…
Ahh…ah…
gitmeseydin
kalsaydın
keşke uysaydı bu aşkın bedeni tenimize
keşke kalsaydın…
keşke..!
öyle yalnızım ki…
her gece biraz daha fazla kanıyorum hecelere
biraz daha eksiliyorum “sen” yanımdan
ben,kimliksiz bir sessizliğin ateşinde sevdim,seviyorum Seni
var mı..?
var mı söyle..!
var mı benim gibi Seni seven..?

şimdi “keskin Fm” de sevda şarkıları çalarken,sustu Yaz
…
Yoksun…
bir Temmuz kentinde
bir hüzünbaz gecede düştü başım sol yanıma
yoksun…
oysa, bende ne çoksun..!


temmuz2012/keskin