İstesem de yazmıyor, kalemim küsmüş bana.
Savunduğum davayla, yaptığım çelişince.
Bundan böyle sadece, üstümde süsmüş bana.
Kırılıyor hep ucu, yazmaya çalışınca…

Ey benim kadim dostum, kızma bana boşuna.
Göz alışır zamanla, karanlığın loşuna.
Yumacaksın gözünü, gitmese de hoşuna.
Hak vereceksin bana, ortama alışınca…

Sivrilmek istiyorsan, tavizler vereceksin.
Satılmış bahçelerin, gülünü dereceksin.
Elbet kaçamak yapıp, murada ereceksin.
Nazlı yarin kağıtla, gizlice buluşunca…

“Ne keskin bir kalemmiş” diyenler hep artacak.
Şöhret terazisinde, kıymetini tartacak.
Geriye ne kalacak, göreceğiz artacak.
Seni satın alanlar, payını bölüşünce…

Başına geleceği, bildiğinden sustun sen.
Korktuğundan değil de, utancından pustun sen.
Tam zamanında bana, iyi ki de küstün sen.
Barışırız Melekler,Semadan gülüşünce…

İsmail SIKICIKOĞLU
SAVAŞTEPE/BALIKESİR