Yorgun ve umutsuz zamanların ortasından çıktık biz. Geleceğe dair hiç bir planımız yoktu. 
Bitmiş ve tükenmiştik. 
En güzel günlerimizi çalan, yüreklerimizde kocaman kocaman yaralar açan ,vefasızlara, insafsızlara isyanediyorduk,içteniçe haykırıyorduk.yaşamımızı böylece tamamlayacağımızı. Birdaha hiç kimseyi sevmeyeceğimizi sanıyorduk.biz aşkı unutmuştuk zaten aşkında bizi unuttuğundan emindik.bir hüzün vardı ikimizinde yüzünde. ’Hüzün’ve’Yüzün’neberbebat kafiyedir değilmi, bizimde hayatlarımız öyle berbattı işte. Kimse elimizden tutan,tüm şarkılar dokunaklıydı.Hiçbir yağmurdan sonra gökkuşağı çıkmazdı. Güneş solgun, bulut boldu.hiç bir neden yokken ağlardık ve biz bunu bir birimizden habersiz yapardık.Ne zor günlermiş,ne acıymış meğerse.Sonra birgün ellerimiz deydi birbirine,yürek yüreğe geldik. Yeniden doğuştu bu,bir var oluştu.Peşimizi bırakmayan geçmişten,ihanetlerden,yalanlardan kurtuluştu. 
Geleceğe doğru yöneliş, umut edişti. Birlikte yolculuğa çıkış, özleyiş ve bekleyişti. Kaderin yerine neşenin,hüznün yerine sevincin geçişiydi.Bırakmayalım ellerimizi,soğumayalım yüreklerimizi aşkımızın ATEŞİ yaksın bu kenti.... 
’’Yüregimin tek hecesi"



Dertli Saaairrr