babaya mektup
iskambil kağıtlarına koyardın
parktan topladığım taşları ,
arkadaşların takılırdı çoğu zaman,,
çağırmak için gelmeye seni
hatırlamaya çalıştım;
zihnimi zorladım hatıralardan;
kızdığın, dövdüğün anlardan başka;
aldığın ilk mısırı yerken
yanıma gelip
neden paylaşmadığımı sordun
oysa babalar mısır yemezdi,korkmaz ağlamazdı
kahkalarla gülmez,gülümsemezdi;
onlar hep ayakta durur yıkılmazdı...


ben askerken yıkıldın ilk kez,
büyük bir gürültü ile
firar edip koştuğum dar koridorlarda
alnında koca bir morlukla
gülümseyerek karşıladın beni,
geleceğime inanmasan da bekledin ...

aramayı düşündüm ;
aklımdasın hep
ağır işiten kulaklarını hesaba katınca vazgeçiyorum ,
sonunda dayanamadın
sen aradın,


uykulu gözlerimle,anlaşılmaz sesimle
konuşmaya çalıştın ...
bu kez kelimeler bir kere çıktı dudaklarımdan
artık işitebiliyordun,
bağırmadan konuşabilirdik;
ama gene kızgındın
ne cevap verdim ki acep .?


artık ararım seni düzelmiş kulakların derken;
cevapsız kaldı çağrılarım ...
rüzgarda savrulmasın dediğin
iskambil kağıtları gibi savrulup gittin ani..