bir umut ver,

yıllarca kapısında bekleyim,
pembe hayaller içinde.
o hayalleri rengareng rüyalarla süsleyerek.
bi gayret elini tutmaya çalışırken,
söze nereden başlayacağımı unutuyorum heyecandan.
kendimi bakışlarının insafına terk etmiş,
öylece duruyorum.
gönlüne girmenin kestirme yollarını düşünüyorum,
o yollara çiçekler döşüyorum,
kırmızı,mor yeşil ve mavinin,
envai çeşit tonlarını harmanlayarak.
açıyorsun gönül kapısını ardına kadar,
buyur ediyorsun bir asalet edasıyla gülümseyerak.
bir beyaz karanfil uzatıyorum,
sana olan hislerime tercuman olarak.

bir gülücük ver,

tebessümden öteye geçmeyen
sevincime katayım.
o sevinç artarak kahkaha olsun,
mutluluk olsun.
özlemine cesaret edemediğim,
bir yuva olsun, yem yeşil bahçeli,
çocuklarımızın salıncak kurdukları,
salkım söyütlerimnin gölgesinde.

bir huzur ver,

işte o kadın diyeceğim.
beni alıp kendi iklimine sokacak,
girmeğe irkildiğim karanlıklarıma,
birer pencere açacak,
her pencereden birer ışık demeti süzülerek,
taa ruhumun derinliklerini aydınlatacak.

bir ses ver,

sessiz çığlıklarıma katayım,
o ses sevenlerin sesi olsun,
türkü olsun yanan yüreklere,
işte bizim türkümüz dedikleri.
ferhatın külüngü,mecnunun çölü,
keremin ateşi olsun.
düşsün sevdalı gönüllere,
baş kaldırsın onurluca zalimlere karşı,
bir kalkan gibi korusun ulviyetini
cevdet altay