Sen kokunu bırakıp giderken bu şehre, ben elleri terli, boncuk gözleriyle bakan bir çocuktum daha. İlk defa burnumun direğinin sızladığını işte o an anladım. Anlam veremediğim bir hıçkırık nöbetiydi aslında gidişin ve ilk defa çocuksu yüreğimde yumruk büyüklüğünde bir yükü taşımaya başladım. Daha çocuk yaşta.
Sen bunu hiç bilmedin.
Adına aşk denilen ve içimi sızlatan tatlı bir hatıra nöbeti ve gidip gelen hatta benimle sohbet edendin. Hayal gücünün gerçeğe dönüştüğü bir çizgide biz seninle binlerce defa el eleydik artık. Yokluğunu sevdim… Ben, seninleyken söyleyemediğim her şeyi haykırıyordum artık, seni sevdiğimi binlerce defa haykırabilmiştim yokluğuna

Elimde kalan siyah beyaz resminle konuşurken beni yıllarca dinlemişti beni sabırla , saçları örgülü kara gözlü kara kız.. Giderken haykırmıştım oysa..
Gitme...
Ben duymuştum, yüreğim duymuştu, sokaktaki kaldırım taşı duymuştu..
Ama sen duymamıştın.

Yıllar sonra uzaklardan çıkıp geliverdin ansızın .Sanki ben o aynı sen giderken beklediğim yerde sana hala gitme kal diyordum. Kısa mesajındı mesaj kutuma düşen, sen o musun diye..Her sorduğun soru yüreğimde doğrulanıyordu.Önce inanamadım bu bir düş olmalı diye düşündüm. Kaç kez okuduğumu bile hatırlamıyorum. Yazılar buğulandı siilkleşti, okuyamaz oldum.
Gözlerimden yaşlar akıyordu.
Şaşkındım….
Bunca yıldan sonra bu sevince dayanabilirmiy di bu yorgun yüreğim.
Yaşadığını nefes aldığını bilmek beklide mutlulukların en güzeliydi benim için.

Şimdilerde özlüyorum,en çokta çocukluğumu,sorumsuz deli dolu yaşamın doyumsuzluğunu ve duru sevgileri,korkusuz,karşılıksız sevgileri…

Gözü arkada kalmadan teslim edebilmeyi bize ait ne varsa…
Geçmişe sahip çıkarak geleceğe bakmayı…
Ya sen kara gözlüm
Ne dilimden adın düşecek
Ne de o yüreğimde ki o sevgi bitecek.
Sen benim dillerimden hiç düşürmedğim ilk aşkımsın.