Bir kitabın ilk ve son sayfaları gibiyiz sen ve ben;
O kadar yakın ve uzak birbirinden…
serüven heyecanında bir süvari ,
Zamanın içinde dolu dizgin gidiyor..
ölen ölüyor,giden giden gittiğiyle kalıyor…
……
Bir romanın ilk ve son cümleleriyiz sen ve ben;
Toprağa ekilen tohum,matematikte sıfır,
Ya da ismin en yalın hali..
Bazen de coşkusuyla pupa yelken bir gemi…
Toprağı yarıp da çıkmanın telaşında tohum.
Eksi sonsuzdan,artı sonsuza bir düzlemde,
Yaprak yaprak açmanın derdiyle;
Ya yırtacak bağrını toprağın , açacak çiçek çiçek..
Ya da yedi kat yerin altında amuda kalkmış bir maskara..
Tohum olmak da zordur ama.
İş çiçek çiçek açabilmekte..
Kozada bir tırtılken kelebeğe dönüşmekte…
Biz seninle,böyle bir ilk ve sonuz işte.
Aynı kitapta,aynı ciltte,.
Lakin;
En uzak menzilde…
RC