bakıyorum baktığım yerde sen yoksun
biliyorum yine de içimde yeşeriyor ümitler
acıyorum kendime bilirim sen yoksun
soğuk bir duvar gibi yüzüme dikiliyor gerçekler

dağlarımda ürkek ceylanlar kaçıyor
kartallar konuyor yüce tepelere
hercai bulutlar ,rüzgarlar şaşırıyor
kuşlar göçüp gidiyor başka ülkelere

ümidvarım ümitvar sanıyorum her zaman
geçmiş hikayelerde kendimi tanıyorum
kanlı hayallerde kalıyorum aman
sinemde onulmaz yareleri sarıyorum

değiştiğinde bilirim zordur kendini tanımak
bütün silüetlerin ve aynalardaki yüzlerin
bütün toprakların karıştığında iklimi çorak
çöllere dönüştüğünde hem gündüzlerin

bir yolcu beliriyor ta uzaklardan
elleri gölgesinde kendi kuşların sinesinde
gün bittikçe o gidiveriyor ufuklardan
uzak şehirlerdeki sevdadaların bilmecesinde

soğuk bir duvar gibi yüzüme dikiliyor gerçekler
acıyorum kendime bilirim sen yoksun
biliyorum yine de içimde yeşeriyor ümitler
bakıyorum baktığım yerde sen yoksun..