Akıl, Aşk’a karışırsa:

Ey aşk sanadır seslenişim
Sesimin son çıktığı nefese kadar
Çırpınış ve feryatlarım devam edecek
Sus! Dinle beni sadece, sakın söz etme
Sen sadece yandırmaya kurban arıyorsun,
Söz de yaşatmak amacın sevgiyi
Haklısın eğer gayen buysa tabi
Ancak yaktığın gönülleri kim söndürür
Kim söndürebilir aşkının ateşini
Sevmek yeter mi sadece sevmek
Sevmek ızdıraptır gönül’e tabi
Gönül’ün düşürdüğün zorluğun çilesi

Akıl, gönüle aşkı sorar dinledikten sonra aşka cevap verir:

Of demekten gönül anlamaz oldu
Yanmak istiyor senin ile aşk
Nasıl bu bağlayıştır bu kendine
Ağlamak rahatlatır mı, besbelli
Kırmak değilmiş gayenin bedeli
Zor oldu anladım dinledim gönül sesini

Ve Akıl pişmanlıktan dolayı üzgün olduğunu belirtir:

Aranıza karıştım pişmanım hor görme
Cahilliğime ver akıl işte anlamaz sevgiyi
Sustum konuşacak derman mı kaldı
Siz sevin karışmak yaraşmaz bana
Ey aşk çileli değilmiş gönül’e bağlanışın
Bağlamış ta değil elini kolunu gönül’ün


Ve aşk konuşur:

Ey akıl sen çekil aramızdan ve sus artık
Aşk bensem gönülle beraberiz
Gerçek olan aşk ben, yaşadığım gönüldür
Gönül’ü seven asıl benim yandırdığım gönüldür
Değildir çektirdiğim ne keder, ne de dert
Sonsuza dek yaşayacak olandır tek
Sevmek, sevmek, sevmek…