Dün akşam masanın üzerinden kaldırdım fotoğrafını
Şimdi içinde kimdir, necidir bilmediğim bir adamın fotoğrafı.
Bilmezdim ayrılmadan önce
Hasret nasıl yakarmış buram buram insanı.
Böylesi daha iyi oldu dedi herkes
Bu beni biraz rahatlattı.
Şimdi bir benim gecelere isyan eden
Oturup ağlayan
Şimdi bir benim
Günlerce gecelerce
Ay demeden yıl demeden uyuyamayan…
Bir bu soğuk oda yokluğunda,
Varlığına sarılıp ısınmaya çalışan
Bir de benim şarkılarda kırgınlığımı sana yansıtan….
Her şeyi attım bir kenara
Seni bile
Hatta kendimi,
Yalnız kalmak mı en iyisi
Yoksa içip içip kendinden geçmek mi?
Yarım kaldı her şey bunu sen istedin,
Haklıydın belki.
Olmaz, bugün olmayacağı gibi yarında olmaz.
ARTIK HERŞEY BİTTİ.
Belki sana bu son gelişim olur
Bu son teslim oluşum.
Sonra bir ben daha bulurum kendime
Bir de bakarım ki unutmuşum.
Yokluğun nasıl yaktıysa içimi
Sen hayatıma girdiğin de
Gittiğinde de rüzgarınla öyle savrulurum.
Bu kadar değer verilmezmiş insan oğluna
Bunu iyi anladım.
Şimdi kalbimi ebediyete mıhladım
Çünkü yıprandım.
Hayatımdan savrulup gidiverdin
Sana alışmıştım.
Aptallık bu ya yanışmışım.
Şimdi sensiz nefes alıyorum
Bu güzel ilkbaharda,
Ve daim sensiz nefes alacağım
Yaşadığını bile bilmeden uzağımda
Ne gözümüz bir oldu seninle
Ne de gönlümüz şu kısacık hayatta
Sen yeni umutlar ekle umutlarına
Ben nasıl olsa kapılmış gidiyorum anlamsız bir rüzgara………….

2002/Bilecik