gönül biçare düşmüşse yola
bütün gençliğim olmuşsa heba
gönül bahçeme eksende veba
ölmeyeni bu yüreğimi öldüremezsin
bahçe kapısını çekip gidersen
boyun devrilsin gönülümü kırarsan
birde rabbimden medet umarsan
medet uman dilin lal olsun kalsın
şansına karakaplı bir defter açılsın
ilk yaprakta senin ismin yazılsın
tuttuğun her iş başlamadan bozulsun
bozulan her işin altında kalasın
ne havaydın ne su ne toprak
ne nergisdin ne gül ne zambak
varken bir dünya çiçek sana yakışacak
sen olasın dalından düşen kuru yaprak
senin adına bir gömüt yaparlar
üzerine vefasızdı yazalar
iyilik defterini okumadan kaparlar
açık kalan defter sana yeter de artar...
ölmeyen bu bedeni öldüremesin
solmuşsa çiçek diriltemezsin
akan gözyaşını dindiremezsin
o gözyaşlarında boğulup nefessiz kalasın
dokunma sairali’nin bam teline
kapılırsın rüzgarına seline
düşersen birde kalemine
kelimeler kifayetsiz kalır söyleyeceklerine...
olmayanı olduramazsın
dolmayanı dolduramazsın
durmayanı durduramazsın
hadi kalemi bırak sairalim benim...
ALİ EKBER ÇELİK
14.06.2012