İçindeki çocuğu alıp kaç İdris,
bırak paslı hançerlerle parçalamayı uykularını.
İhanet torpil yapmaz, hasret ardına bakmaz;
kır kanlı bıçakları,
içindeki çocuğu alıp gel İdris!

Bir mavi için ağlama İdris,
itme şu duvarları,
gülümse, sütünü ver içindeki çocuğun.
Bilirim, mağlûbiyet
esrik gülüşler ardında paramparça bir perde;
yeter idris, vakur ol, onur var serde!

Anladım, vazgeçemezsin ondan, asla;
kardeşim, fazla alkol mevcut şimdi
damarlarındaki asil kanda.
Aldırma demiyorum sana;
aldırarak
aldırma.
İçindeki çocuğu şu kirli hayata uyandırm

İçindeki çocuğu alıp gel İdris,
coşkunu parlat ya da birkaç tek at,
küfürlerine tutunarak geç kaldırımlardan;
sonra bir kerhaneye git ve oturup ağla.
Kerhaneleri bütün dünyanın,
aşk kangrenlerinin yıkık çarşılarıdır...

Aldırma demiyorum sana;
aldırarak
aldırma;
içindeki çocuğu İdris, çocuğu uyandırma!

Ve yıllar geçer,
İdris’lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür;
düşleri hâlâ terasta,
İdris’ler ise zemin katta kiracı oturur...