Nehaldedir bilmiyorum,sattığımız Babaevi..?
Parıldardı,kilerinin ocağındaki alevi..
O günlerimiz negüzel,nekadar hoş ve rahatmış…

Mahallenin çocukları alt bahçemizde oynardı..
Orta bahçede çeşitli meyve ağaçları vardı..
O bahçeler hep dağılmış..EV’îmiz de harabâtmış..

“..Fikrim bir hülyaya ba’zan dalar da
Düşünür,derim ki, bu odalarda Kimbilir kaç kişi oturup-yatmış


Misafirden boş kalmazdı koca konak,o yıllarda..
Çocuk sesleri çınlardı,gece-gündüz odalarda..
Üç kuma ve anam-babam yaşamamız bir sanatmış..

Rahmet olsun,babam,hergün,kitaplarına dalar da..
Hep aracılık yapardı,nizâlarda,kavgalarda..
Hoşgörülü sohbetiyle dargınlıkları kapatmış..

“..Şimdi bir ben varım,bir de anam var..
Zaten bu dünyada O’ndan başka neyim var..?

Benim ömrüm O’nun..O’nun ki benim…”
Şimdi ne anam,ne babam…Acımasız hasretim var..
Sevgiliye ihanetin kahredici duygusu var..
Ne bu ömür O’nun..Ne de O BENİM..

Küçük yaşta gurbetlerde dolaşmaktan oldum bîzar..
Hernereye gittim ise,hep benimleydi o Nigâr..

( H ata benim,günah benim,suç benim..)
“..Fersiz gözleriyle akşam oldumu..
Pencere dibinde,ıssız yolumu
Yok ki..O’ndan başka bir bekleyenım…”

Yalnızlığım başlar,günün ışıltısı kayboldumu..
Geçit vermez bir hayaldir kapatan dönüş yolumu

Yalnız O’dur,bin ışıkyıl uzaktadır,bekleyenim..
Ruhuma,hasretin hüznü,perişanlığı doldumu…
Başka bir hayal belirir, eskisi kayıboldumu…
Can Dost’u anmakla geçer,çoğu gecelerim benim..

Mehmet Cemalettin Bayhan /ERDEK.