İnsan oğlu bencil hodbin, kendini sanıyor zübde,
Yakan kendi yıkan kendi, birde durmuş ta’accüb de,
Nedamet-i neye yarar, ihtirasın son deminde,
Cüzi iradeli fakat, haddin bilmez insan oğlu..."


Geçtiği yerler bellidir, tarumar ederde gider,
Denemekte Mücerreptir, yüreği yakıp ta geçer,
Dil siyahtır kem özünde, kimi metrûkluğu seçer
Sevenleri pişman eder, kıymet bilmez insan oğlu…


Can yakandır yürek üzen, seveninden olmuş cüda,
Abesle iştigal etme, tenkil eder sonra Huda
Kendin semender sananlar, boğulurlar dingin suda
Cananını çiğneyerek, ezer geçer insan oğlu….


Hüzün çökmüş yüreğine, Gözleri giryana durmuş,
Uzak kalınca sevdadan, yüreğine hüzün vurmuş
Mutluluk pervane iken, zehirli badeler sunmuş
Mutluluğu yok edipte, neden ağlar insan oğlu…


Sevda dalı yeşerirken, zehir dökmüş gül dibine
Pelensekli sözlerini, dolamış o kem diline
Vuslat hayal eder iken, zeval gelmiş sevgisine
Son pişmanlık fayda vermez, boşa yanar insan oğlu…

Hazan gülü. 05/Haziran/2012.
Bursa.

( KELİMELER )
( Hodbin: Bencil. Egoist.
( Zübde: Her şeyin en seçkin yeri.
(Ta’accüb: Şaşma hayret etme.
(Nedamet: Pişmanlık duymak.
(İhtiras:Hırslanma. Aşırı istek.
( Mücerreb:Deneyimli Tecrübeli.
(metrûk: Terkedilmiş. Bırakılmış.
(cüda: Ayrı kalmış. Uzak düşmüş.
(tenkil: Cezalandırma. Uzaklaştırma.
(giryan: Ağlayan.
(Pelensekl: Yapışkan. Dile yapışan söz.



EY İNSANOĞLU (2) Erdem Gümüş beyden.

Hiç boş durmaz,olmaz işinde hile,
Su taşır karıncalar,cehenneme bile,
Karga yumurtlarken çekiyor çile,
İbret al hayvandan ey insanoğlu...

Pençe vurmaz aslanlar,hamile file,
Bülbüller pislemez konduğu güle,
Bastığı civcivi incitmez, tavuklar bile,
İbret al hayvandan ey insanoğlu...

Deryayı dar etme balığa, sokup fanusa,
Balıklar deryada , yem demedi Yunusa,
Angut kuşu iffetlidir, bakmaz namusa,
İbret al hayvandan ey insanoğlu...

Bir kangal köpeği, güder bin koyunu,
Kurt çakalla çiftleşip bozmaz soyunu,
Ot yiyenler ,et yiyenin içmez suyunu,
İbret al hayvandan ey insanoğlu...

Bir kanadı mikrop,diğeri panzehir sinekten,
Doğurduğu yavruyu yalayarak kurutan inekten,
Eşek deyip hiç sırtından inmediğin binekten,
İbret al hayvandan ey insanoğlu…

Ayılar kirletmez, kara kışta inini,
Yılanlar unutmaz, kuyruktaki kinini,
Hz.Süleymandan sor, hayvanatın dilini,
İbret al insandan ey insanoğlu…

Develer gıdım gıdım içer, çölde suyunu,
Kopacak kıyamet de; değişmedin huyunu,
Kardeş kardeşe kazmadın mı , kendi kuyunu,
İbret al Yusaf’dan ey insanoğlu,...

Nasihatım size değil, içimdeki sızıma,
Oğlum yoktur,söyleyemem kızıma,
Türkü yaptım duvardaki çatlak sazıma,
İbret al sözümden ey insanoğlu...

Erdem derki yeter,çok üstüne gelemem,
Kem söz ile dost gönlünü delemem,
Rızık arının, bin peteğe, bir kovanı delemem
İbret al Kur’an’dan ey insanoğlu…

Erdem GÜMÜŞ