Çengellerden bir değirmendir hava –
Cevapsız sorular, yazları çamlar altındaki
Siyah havanın kokmuş dölyataklarında
Öpüşleri dayanılmazcasına batan
Sinek misali boğulmuş ve ışıldar.

Anımsarım
Tahta kulübelerdeki güneşin ölü kokusunu,
Yelkenlerin katılığını, o uzun tuzlu sarmal çarşafları.
İnsan Tanrı’yla karşılaşmışsa, neye yarar ilaç?
İnsan bir kere arızalanmışsa

Ve hiçbir parça geriye kalmamışsa,
Ne bir ayak parmağı, ne bir parmak, ve aşınmışsa,
Büsbütün aşınmışsa, güneşin o büyük yangınında, lekeler
Yayılmışsa o kadim katedraller boyunca
Neye yarar ilaç?

Komünyon âyininin hapı,
Durgun sular boyunca yürümek? Hafıza?
Ya da kemirgenlerin suratına karşı
Toplamak İsa’nın ışıklı parçalarını,
Uysal çiçek kemiricileri, ki ferahtırlar

Umutları öyle küçük olduğundan –
Klematisin sapları altındaki
O küçük, yıkanmış yazlığındaki kambur.
Büyük aşk yok mudur, sadece şefkat mi vardır?
Anımsar mı deniz

Üstünde yürümüş olanı?
Moleküllerden sızar anlam.
Nefes alır şehrin bacaları, terler pencere,
Sıçrar çocuklar yataklarında.
Çiçek açar bir sardunya olan güneş.

Daha durmadı yürek.

(1963)

Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy