Nefes nefse yenik düşer, adı bu beşer..Can bulamaz, can veremez sahibiyim der, boş gezer..

Dertlerin biriktiği bir avuç toprak parçası insan,
ayaklar altına alınmış hayat gözünde, “sen sensen, ben senim, kim toprağın üstünde!”

Ümmet olmak, toprak hemşeriliği.
Uzakta durma, yaklaş gözlerine bak..

Gam deryasında dertlerle demlenmiş, boğmadan boğulmadan, çorak gönüllere pınar veren nice mavi…

Başları ayak, ayakları baş olmuş nesillerin örtüsüne dokunmadan beyin açmış kahve..

Bazen taşları sarıp sarmalayan yosun, bazen dağları kaplayan orman. Uzakta kalmışlara yüreğinde yer açan yeşil..

Geçin elbet aralarından, seçin! Bu ümmetlik her birimiz için..

İnançla hepimiz bir oluruz. “sen” olmadan “ben” buluruz,
Gel haydi, melek değiliz bir kuluz..

Mahşer meydanında günah değil, güne ah ile korkumuz, cemalinden mahrum kalacağımız sevgilinin sessizliği..

Biz gibi görünen geceye aldanma, ışık var diye aya yıldıza kanma. Birden bin bölünür, bini bölen bire aldanma..