0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1007
Okunma
Diyorya İnsan
Beni hep ağlattılar
Ve bağırdım karanlığa doğru
Neredesiniz
Umutsuzluğa çöktüm birden
Nedir nedendir bilinmez
Baktım ufka doğru sessizce
Hep karanlık ve yalnız
Zamanmış gerçek acı anlıyorum artık
Çöküyorum tekrar
Umut arıyorum umutsuzlukta
Tek umudum maziye dönmek
Orada yaşayıp ve orada ölmek
Karanlığın içinden tekrar Güneşi görmek
Ama yine aynısı, tekrarlanıp duruyor
Ey beni yalnız bırakanlar,
Dalları budanmış bir ağaç gibi
Ne kolum kaldı ne kanadım
Ve beni yalnız ayakta tutan
Bir can borcum,
Ve anılar
