ve akşamdı
ve Mayıs’tı
ve yalnızdı
ve oda karanlıktı
uykunun dipsiz kuyusuna bırakmak istiyordu bedenimi
hüzün damlatıyordu mısralarına, O’nun yokluğunda…
gözyaşının sesiydi o okuduğu kitaptan kulağına akan melodi
içinde damla damla biriken iç kanamasıydı hâlâ O’na dâir...
çıkmıyordu…çıkamıyordu içinden
çığlığıyla bir atabilse dışarı,
bir yakalayabilse O’nu sesinden
kurtulacaktı belki bu imkânsız sevdadan
ah bir yakalayabilse...
…
sağa düşük başını ve hüznünü alıp,
kalktı,
balkona çıktı
buz gibi bir ayaz çarptı tenine
düşünce yumağı içinde kıvranırken,
parmakları sımsıkı kavrıyordu balkon demirlerini
her uyandığında ilk aklına gelen
O’nun tebessüm eden gül yüzüydü
bundan sonrada hep böyle olacaktı
O olmasa da hayatında…
…
yavaşça başını semâya kaldırdı
yağmur hâlâ yağıyor,
rüzgâr hâlâ esiyordu
O hâlâ buradaydı..yanındaydı…
vakit kendini sabaha doğru bıraktı kan tutan gözleriyle
O’nu tanıdıktan sonra, yine Onsuz
bir sabahı daha karşılıyordu balkonunda
sabahın ilk ışıkları cömertçe ısıtırken tenini,
gözleri kapanmaya başlıyordu
hüzün yavaş yavaş içine alıyordu O’nu
ama ,
-“yenilmeyeceğim Sensizliğe…yenilmeyeceğim..!” dedi
ve
hayatın hengâmesinde toprağa düşen yağmur tanesi gibi buharlaşmadı
gri kahır yüklü bulutların arkasında,
aydınlığın şiirlerine yaslanmış mavi bir duygunun tezahürüydü gözleri
dirençsizliği ve yılgınlığı bertaraf etmiş bir yürekti artık O
…
Bunca telkine rağmen,
güze yüzünü dönmüş bir gülün buruşukluğunu yaşıyordu ruhunda..
ama “O” bunu bilmiyordu
bilmeyecekti…


Bafra..20.05.2012