Vefalı Eşime

Onda sevgi ve özlem, onda aşktan bin yara.
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.
Sözüm geçmese bile saçımdaki aklara,

Son umudum da bitse dalsam karanlıklara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

Bitmeyen çilelerim tatlı azabım onda,
Beraberce ağladık, güldük gecekonduda.
Nasıl terkederim ben onu yolun sonunda

Gücüm var tırmanırım geceden şafaklara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

Soframızda her akşam katık ettik bin derdi,
Her mevsim aşk rüzgarı ondan bana eserdi.
Ayaklarım güçsüzken o bana omuz verdi.

Var olmaktan sıyrılıp karışsam da yoklara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

Elli yıldır yaşamda beraberce yol aldık,
Geceleri sabaha mısralarla bağladık.
Sevginin sofrasında yiyemedik aç kaldık.

Buna rağmen kıskanmam, gıpta etmem toklara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

Bir kadehi bölüştük bir dilim ekmek gibi,
Tek yazgıya çizilmiş ikimizin nasibi,
O benim can yoldaşım, ben onun tek sahibi.

Aynı güzeli sevdik, ikimizin bu yara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

Mutluluk kadehini sunmadı bize yaşam,
Gözyaşımızı içtik tek kadehte her akşam,
Aşktan yana ikimiz, ikimiz de sırsıklam

Şarkımızı okuduk gece karanlıklara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

Bu iki garip aşık işte böyle yaşadı;
Biri kırık kaldı hep, birinin şair adı.
Yar elleri yerine bizi acı okşadı.

Ölümedek kanasa ikimizin bu yara
Atamam ben kalbimi atamam sokaklara.

* Şiir "Selçuk Alagöz" tarafından bestelenmiş;
"Selçuk-Rana Alagöz" tarafından kayda alınmıştır.