’Yukarıda gök basmadıkça, aşağıda yer delinmedikçe senin türeni kim bozar’
Orhun kitâbelerinden.


I.

Nene hâtun’u düşün, Erzurumlu bir gelin
Bebesini bırakıp cepheye koşan oydu
Önlerine dikildi düşman denilen selin
Bir tüfek bir satırla onlara karşı koydu

İzmirde düşmanlara o ilk kurşunu atan
Hasan Tahsin desem de bilmezsiniz o kimdi?
O değil mi orada şehid olupta yatan?
Türk olmak ne demektir, anladınız mı şimdi?

Ve Kürşad’ı hatırla, yanındaydı kırk çeri
Çin sarayını basıp ordu içine dalan
Tek başına kalsa da aslâ dönmeyen geri
Şehid olduktan sonra atı üstünde kalan

Antepte on kişiyle düşmana karşı duran
Şâhin beyi hatırla ne korktu ne de kaçtı
Hepsi şehid olurken dillerindeydi Kur’an
Onlar bir melek gibi cennete kanat açtı

Kurulan ilk mecliste vekildi Diyap ağa
Dersimli idi lâkin diyordu ki ’ben Türk’üm’
Savaş meydanlarında koşturdu sola sağa
Derdi ki ’Türklük zorda, budur benim tek ürküm’

Daha nice kahraman, başta Mustafa Kemâl
Boşa mı savaştılar cephelere koşupta
Sizin aklınızdaysa yâr denilen gül cemâl
Yazın bakalım aşka, şehvet ile coşupta

II.

Brunî, Pirî reis, Mevlâna bizden çıktı
El aleme özenme önce onları tanı
Ergenekondan gelip Bizansı kimler yıktı
Kimler emanet etti sana Cennet Vatan’ı

Kulağa küpe takmış burnuna da bir hızma
Dersin bu Türk olamaz belki dişardan sızma
Bana eli övüyor haydi sen ol da kızma
Çoktan unutuvermiş Türklüğe şan katanı

Birisi de kapıldı Avrupanın seline
Ermeni türküsüyle vurdu sazın teline
Biraz parayla bir de ödül verip eline
Yazar ilan ettiler Ülkesini satanı

Sanki benim Askerim dağda değil yaylada
Kimi Mehmetçiğim der, kimi halâ Ayla’da
Millet yas tutar onlar kafa sallar Layla’da
Nerdeyse kutlayacak Bayrağına çatanı

Hırant ile ermeni olanlar nerdesiniz?
Diskoda mı Barda mı nasıl bir yerdesiniz?
Siz aydın falan değil, ışığa perdesiniz
Ne çabuk unuttunuz Şehit olup yatanı

Her dili her şeyi bil ama Türk kal özünde
Türkün de Türkçe olsun söylediğin sözün de
Ancak böyle büyürsün Avrupanın gözünde
Onlara hükmetmişti, küçük görme Ata’nı

.