Aşkın çile verdi sevgin işkence
Nevbaharın geçti hazanın kaldı
Oysa sendin, sudan ekmekten önce
Ruhuma verdiğin ziyanın kaldı

Kıymetin bilmedin ahtı-âmânın
Katili sen oldun ölen zamanın
Haddi hesabı yok çöken dumanın
Aşkı Talan eden isyanın kaldı

Yas çeken karayı bağlar başına
Geçer dert çekenin dağlar başına
Kim olsa yerimde ağlar başına
Boynumda asılı fermanın kaldı

Boş bağı beklemez bülbül haliyle
Fırsat kaçtı gözyaşını sel eyle
Sırma saçı bağlamaya tel eyle
Aşkın şiirini yazanın kaldı

Seveni eritir aşkın ataşı
Gönülü göl eder akan gözyaşı
Yüreğinden hafif değirmen taşı
Ot bitmez kuş uçmaz mekânın kaldı

Kanıma girerek eyledin esir
Bir oldu gözümde şiirle nesir
Tam sayı hesaptan çıkınca kesir
Bedesten yıkıldı viranın kaldı

Hayal edip gözlerini görürken
Haz alırdım ateşinde erirken
Gördü Gözükara’m düştü yürürken
Aşkın şehzadesi Hakan’ın kaldı

Çark-ı Devran (sy. 17)