istanbul ben bu gece karaca ahmete misafirim.
beni affet bu gece bensiz sin istanbul;
sana kızmıcam bu gece sokaklarında senin
kaldırımlar da kımsesizler de senin
içimden bir ses belki dönmem diyor
istanbul sende kalsın her şeyim
yanlızlığım kırık kalbim mutluluğum
acılarım hüznüm
duvarda bıraktığım bir resmim var
istersen onu kaldırma
arada bakar hatırlarsın beni
kız kulesinide sana emanet ediyorum
çok hatıram var gece yarıları o loş ışığında
azmı veryansın ettim sana bağıra bağıra
terkedilişime kızdımda gene de sen sustun be istanbul
tesellin hep yeni bir sabah oldu gözlerimde
hep yeni bir umud sigara dumanıyla tüten nefesimde
kızma bana istanbul bu sabah uyanamadım da
ıkı dostum açtı kapımı
ben hoş geldiniz dedim
onlar da bir telaş bir hüsran
öğlene doğru alıp götürdüler mahallenin camısıne bi ara baktımki
kurtuluşa doğru geçtiler ordanda karacaahmete..
orda buluverdim kendimi istanbul...
kusura bakma istanbul
ben bu gece karacaahmete misafirim...
arayan soran olursa dersin ki
hüvel baki cemil oğlu mehmet ruhuna
amin...