Teselli bulmuyor gönül,Bahar’ın ılık Yel’inden;
Ne şakrak kuş seslerinden,ne sıcak Yaz Güneşi’nden…

–Ne mavi Gök,ne altın Kum ne de yeşil tepelerden;
–Ne Akasya,ne Ihlamur,ne Erguvan ne Gül’lerden…

Gölgesinde dinlendiğim ağaçların yeşilinden,
Ne Lodos’tan,ne Poyraz’dan,ne de günün Seher’inden…

–Ne Mehtab’ın,ne Gurub’un, Yıldızın parlaklığından;
–Hava’nın güzelliğinden,Kumsalın sıcaklığından..

Ne güzelim Ninnilerden,ne Mani,ne Türkülerden;
Ne sevgilinin hayali, ne de içli Şarkılardan…

–Seyrine doyum olmayan Denizin pırıltısından,
–Ne de hayat’ın kaynağı Güneş’in ışıltısından…

Ne yıllarboyu yandığın gönlünün tek Güzel’inden,
Ne de salınarak geçen imrendiğin Gelin’inden…

–Ne ışıl-ışıl Derenin, ne Koy’un sükûnetinden;
–Ne Çeşme şırıltısından,ne suyun serinliğinden…

Köhneleşmiş yüreğime hiçbiri umut olmuyor !.
Yanımda sen yokken GÜL’ÜM,bu beden huzur bulmuyor !..

Cemalettin,anla artık !. Saydıkların tükeniştir !
Dostları burda bırakıp,ASIL DOST’UNA GİDİŞTİR !..
——-
Mehnmet Cemalettin Bayhan-ERDEK-10.05.2012