Sana kavusabilmek için semâya kaldirip ellerimi,
kaçinci dua edisim yaraticiya, bilmiyorum.
Seninle basliyorum her günüme, seninle devam ediyorum
yasama ve seninle bitiriyorum günümü..
Özlüyorum birtanem, aglamak istiyorum, aglayamiyorum..
Sözümüz geliyor aklima.. “Aglamak yok..
Gözyaslarin bu kirli dünyaya akmamali. Onlar cennetin irmaklari olmali.
Söz ver bana aglamayacaksin tamam mi?” deyislerin geliyor aklima..
Aglamayacagim diyorum kendi kendime.
Bu kirli dünyaya gözyaslarimi akitmak istemiyorum..
Sonra düsünüyorum.. Kirli dünyayi arindirmak için aglamak gerekli belki de..
Sen de agla sevdalim.. Ben tutamiyorum, engel olamiyorum gözlerime.
Sana gelmek istiyorum her an.. Senin yaninda olmak.. Sana kavusmak..
Seninle bulmak istiyorum “son”lunun içinde “sonsuz”lugu..
Seninle yasamak istiyorum sevginin dehlizlerinde.. Aglamak istiyorum.
Öncü olmak istiyorum arindirmak için kirli dünyayi, aglayanlara.

Bir marti çigligi böldü uykumu.. Korktum.. Etrafima baktim..
Hiçbirsey yoktu ortaliklarda.. Uyumaya çalistim, basaramadim..
Sen geldin aklima.. Gözlerimdeki utangaç duyguyu sevdim o an..
Sana olan hasretimi dile getirmek istedim.. Ve simdi yaziyorum..
Aslinda bir seyler karaliyorum..
Sözcüklerden olusturdugum bir köprüyle sana ulasmaya çalisiyorum
belki de.. Firtinalar yüklü, bulutlar tasiyan gökler gibiyim, gül yüreklim.
sana her yağdığımda senden bir gül tomurcuklanıyor icimde...
Tek korkum icimdeki senin zavallı ve yetim kalışı..

sen yoksan

Bir kösesi eksik kalir cennetin

Sen yoksan

Bir kösesi yara alir kalbimin”



dedi ve kayboldu gölgesi, batan günesin biraktigi kizilliklar ardinda..





26 nisan 2003 ahmet mercimek