Kırk yıl önceydi evlat sakın unutma bunu
Yıldızlar ağlıyordu güneşler yoruldukça
Kara kara bulutlar sarıyorken ufkunu
Karalar bağlıyordu hesaplar soruldukça

Üstüne kara cübbe örtünmüş kara timsah
Yüreği buz tutmakta davranışları küstah
Elindeki kitapta kendi yapımı silah
İnsanlık ağlıyordu pusular kuruldukça

Sistemin bir parçası olmuş halkın zengini
Ölüm saçan namlunun tükenmiyordu kini
Onlar astı Deniz’i, Yusuf’u, Hüseyin’i
Dalgalar ağlıyordu denizler vuruldukça

Ne insan öldürdüler ne işkence yaptılar
Yürek sesine uyup özgürlüğe taptılar
Her biri okundukça çoğalan kitaptılar
Analar ağlıyordu defterler dürüldükçe

Asırlardır insanda gerçekleşirken evrim
Evrime ermeyenin sonuysa Allah kerim
Her fidan bir düşünce her orman yeni devrim
Ormanlar ağlıyordu (fidanlar) kırıldıkça

Coşari sormak gerek zulümler neden niçin
Emperyalist güçlerin bir tek neferi için
Üç fidanı astılar elde kalemden perçin
Umutlar ağlıyordu çarmıha gerildikçe

06.05.2012 / İstanbul


İbrahim COŞAR