Yangın yeri yürekte, allı-pullu sevdadan
Bir solgun beniz ile bir buruk dudak kaldı
Beklenmedik bir günde hüzün dolu vedadan
Soldu gülün ranası sararan yaprak kaldı

Sindi naza şiveye ayrılığın korkusu
Kararan gözler ile dolaşan ayak kaldı
Balıkların bahtından göğe çekilince su
Küme küme kızıl kum görülen serap kaldı

İntikam sürmesini kuşanınca bakışlar
Yaralandı rüyalar uykular harap kaldı
Sahne erken kapandı sukut etti alkışlar
Suret aynadan çıktı kâkülsüz tarak kaldı

Belli ki hem sevilen hem de seven aldandı
Bağ bozumu yaşandı bahçeler çorak kaldı
Bülbülün kanı aktı gül kızıla boyandı
Matemi izah etmez siyahlar çırak kaldı

Çelik çamurlaşınca kayalar hamurlaştı
Keşke’li acebalı bir dizi merak kaldı
Ak sevdanın tayları kara yerde dolaştı
Duygular yağmalandı akılda firak kaldı

Martılar miras aldı gökteki çığlıkları
Bu yüzden avcılara ağaran şafak kaldı
Kerbela da aşk idi bir birinden farkları
Kılıcın kestiğinden geriye nifak kaldı

Gönlünün aynasına göz gezdirdi bu adam
Sevgili sabun gibi eridi ufak kaldı
Velhasılı söz uzun kısa yoldan anlatam
Gözükara yürekte tuhaf bir topak kaldı

Çark-ı Devran (sy. 21)