Bir ömür sessizliğin renginde bekledim
Bilsen ne kadar umut ettim, kimi vakit kendi kendimi teselli ettim
Sabrın devranında gözyaşlarımı derledim, nasip olmasını ne kadar diledim
Kalbimdeydi sanki o naif nefesin hissiyatımı kuşatan engin edebin ve temennilerin


Ne hicrandı firkatin, sukut ettiren halin
Hicran içinde nefes nefese kaldığım melalin, dinmiyordu hasretin
Kimseye söz edemedim, her lahzasında boyun büküp melül leştim, neredeydin
Nasıl bir umudun vecdinde vaktini beklerdin, taş mı kesilmişti ki o zarif yüreğin


Niçin hiç merak etmedin ve gelmedin
Bir an bile olsun gönlüme bir ferahlık hissettirmedin ve kederdin
Bu kadar mı sefildim, cezbinle bir ömür inledim, toprağa hasreti andıkça sevdim
Neydi derdim, neden sinemin senasıyla vakit geçirdim bedelsiz umut içine girdim


Ne zaman ki o kelebekleri görsem
Umutlarının vecdinde halinin derinliğini hissetsem ve ölsem
Edebinin sahifelerinde bu ömrümü hasretsem, nail olmak için sabırda erisem
Ruhumun figanıyla yüzleşsem, uykuya hasret gözlerimi sonsuzluğuna terk etsem


Ne kalmışsa geriye seni anlatan
Satırlarında kaybolduğum hicran ahının kitabını yazsam
Başucumda sakladığım ve bir vesileyle yazdığın namenin sancısını duysam
Akan zamana sorsam, sukut ettiren ahu gamımı satırlara son nefese kadar yazsam


Hıçkırıklarımı biran olsun duymasan
Halime malum olan hasretini şahit olduğum ayette bulsam
Kalbimin sahibine yakarsam, ruhumun hicran damlalarını bir bir anlatsam
Ağlasam, sessizliğin halinde kaybolsam, ruhumu cezbeden Furkan’ın şadına kansan


Mustafa Cilasun