Elbet,bir gün anlayacaksın beni.
Yıllar sonra bile olsa ihanetinle öldügümü..
İçine öylesine bir acı düşecek ki,
Feryat edip inledikçe, beni hatırlayacaksın.

Anlayacaksın bir gün,
Seni delicesine sevdiğimi elbet…
Nefret edeceksin hayattan.
İğreneceksin ,utanacaksın kendinden...

Gün gelecek beni anacaksın;
Yalnız başına o limanda gezinirken.
Dayanılmaz bir acıyla iliklerine kadar ürpereceksin...
Bana çektirdiklerini, sende çekeceksin, elbet…

Farkına bile varmadığın bir isteklede,
Akşamın geç saatlerine dek,
Mutluluğu düşünerek geçireceksin zamanını…
Umutların yok olacak kahralacaksın....

Islak rıhtımdan, ufukta geçen her gemiye,
El sallayacaksın, istemeye istemeye.
Yorulacaksın, senelerdir aradığını bulamadığın için.
Geçmiş günlerdeki mutluluğu anacaksın.

Sonra, gözlerinden yanaklarına, ılık ılık, yaşlar akacak,
Islak gözlerle uzakları seyre dalacaksın…
Limanda, yıllar öncesi beklediğim gibi seni,
Sende uzun yıllar bekleyeceksin ama bulamayacaksın...

Kaybettiğin mutluluğun geri gelmesini isteyeceksin,
Buna da ömrün vefa etmeyecek belki…
Aradığı mutluluğu bulamadan öldü diyecekler.
Hiç kimse bilemeyecek, ölümün, senin için,
Bir kurtuluş ve mutluluk olduğunu…