Küçükken sorarlardı
Gözlerin yeşil
Her yeri yeşil mi görüyorsun diye
Hayır
Ben dünyayı bembeyaz görürdüm
Başka renk yoktu benim dünyamda
Kızıl kanlara boyanmamıştı
Çocuksu düşlerim
Hırçın dalgalar vurmamıştı
Gönlümün kıyısına
Yakıp yıkmamıştı depremler daha
Beyaz dünyamı…


Sadece dizimdi kanayan
Düştüğüm için
Kan tutardı bakamazdım, kaçardım
Bilmezdim ben çünkü başka renk
Benim dünyam beyazdı
Yüreğim kanamamıştı daha
Kimse öğretmedi bana
Yüreğimin de kanayacağını
Kanayınca kaçılamayacağını


Düğme yuttum diye öleceğimi sanmıştım
Çocukluk bu ya
En büyük korkuyu o zaman yaşadım
Ölümün düğme yutmak olmadığını
Kan yuttuğum zaman anladım
Sevmek annemi sevmekti
Bembeyazdı annemle dünya
İmkânsız aşka düşünce
Aşk çirkefe bezenince
Uykularım beni terk edince
Anladım
Dünyanın ne kara
Sevmenin ne dipsiz bir kuyu olduğunu


Parmağım kırılmıştı küçükken
En büyük can acısını o sanmıştım
Canım, kalbim
kolum kanadım kırılmamıştı daha
Yaprak gibi basılmamıştı üzerime
Acı sözler değmemişti yüreğime
Kara ihanetler kuşatmamıştı
Beyaz dünyamı
O zaman anladım
Asıl kırığın kemik değil de
Can kırığı olduğunu
Aşkın her zaman iki kişilik yaşanmadığını
Beyaz bir yüreğin
Kirli, siyah bir ruha da bağlanabildiğini


Şimdi anladım ki
Kimse pamuklara sarmayacak beni
Senin gibi bembeyaz sevmeyecek anne
Uykularım firâri
Düşlerim kapkara
Yüreğim kanıyor
Ben niye büyüdüm anne
Yemyeşil gözlerimle
Bembeyaz bakıyordum dünyaya küçükken
Büyüdükçe karaya çaldı hayatım
İzin ver gideyim karanlık dünyadan
Ağlama sakın olurmu ardımdan
Ölmek böyle yaşamaktan güzel be anne
Kefen bile daha güzel ve beyaz
Kirlenmemiş ruhum gibi
Benim dünyam da beyaz
Buz gibi ölüm kadar gerçek ve helâl



Yakamoz Deniz (Serpil TÜGEN)






Şiirime nefes olan hayat veren BAKİ EVKARALI (bakican) beyefendiye
sonsuz teşekkürlerimle.