Ne kadar
ihmal ettiğimi


Asabiyet
içinde serdedettiğim
serkeşlik ve densizlikleri


Düşünmek adına
hoyrat ve kurak izan ve
sine-i melalimimden zerkettiklerimi


Mahcubiyetin
en bariz misalini,
gönlüme sancı veren idrak
ve ibret hikayelerimi hasrederken


Ne kadar vefalıydın
Sanki azmin ve sadakatin
en masum halinden serdin


Hiç şikayetlenmedin,
sukutunla ömre bedel
bir merebbi edasında ki naiftin


Neden
bin hüzün içinde
virane halime sabrettin,
ümidini terketmek adına çaba göstermedin


Sanki ben
efendi, sen ise köleydin


Tahakküm
etmek adına ne kadar
cefa varsa yüklendin


Gözyaşlarına
geceler şahittir, nefesin
kaline hüccet nasıl gereklidir, yüz çevirmedin


Belki
nasibimdir dedin,
kanaat etmek için bir ömür çile
çektin, asabiyete hiç tenezzül etmedin


Senin halinde
edebi ve irfanı anladım


Yıllarca
sukun bırakan hadsizliğimi
ne kadar zarifçe anlattın


Ne düşünürsün,
ne istersin, nasıl heslarini
saklarsın, hiç mi başkalarına bakmazsın


Hiç sızlanmadın,
yüzünü ekşiltip çaka satmadın,
kanaati ve sabrı yeniden dirilişin için arlandın


Seni düşününde
utanmamın vaktidir
Kul olmam için hangi zaman
kalbime inşirah verecek zahittir


Okuduğun kitaplar,
vaktine nispet eden uykusuzluklar,
sabrı kışkırtan dayanık kalmalar


Senin azminin
ve teslimiyetinin şiarıydı, eğer edep
halime nazar ederse kalbinden nükseden farktı


Şimdi nazar
ederken sana üzülüyorum


En taze
zamanlarını heba ettim,
yordum ve bin hüzün vererek yıprattım


Bilmem ki
bağışlar mısın, hadsiz
ve hudutsuz tavırlarımdan
çektiğin ezaları yüreğinden atar mısın


Sevgi
senin en tabii halindi,
güle bezenmiş sessiz melalindi,
gözlerin yaşla dolarken umut seninleydi


Artık her
halimle sana muhtacım
Fersiz gözle, takatsiz dizle,
vefasız kalple,futursuz dilimle duacıyım


Ben ki
karalanmış bir sayfa misali
lekeleri içimde taşırım ve hırçınlığımla yol alan canım


Sen ki hak
ve hakikat adına gönlünden geçen,
hevesini kesen, vaktini rızaya havale eden fırsatsın



Mustafa CİLASUN