…Güllerin ve Gönüllerin Efendisine İştiyakla…

Ufuktan doğdu güneş, kalplere huzur doldu
Küfrün çukurlarında açan zakkumlar soldu

Ateşleri söndürdü vahiy kokan nefesin
Gönülde yankılandı Hakk’a çağıran sesin

Basiret nazarınla gözümüzde fer oldun
Nebiler ordusunda kahraman nefer oldun

Bu dünya gurbetinde alev yüklü âhımız
Nurunla buldu hayat gecemiz, sabahımız

Ey nebiler nebisi andırırdın güneşi!...
Müminin gözyaşıyla söndü zulüm ateşi

Hira Mağarası’nda ümmetine nur indi
Sen gelince mazlumun akan gözyaşı dindi

Sana hicret edenler vuslat hazzını tadar
İnsanoğlu diridir seni sevdiği kadar…

Hakk’a vasıl olmadan tamamladın nurunu
Çiğnetmedin zalime müminin onurunu

Kadın erkek, genç yaşlı davet ettin hak dine
Üşüyen bedenine yorgan oldu Medine

Can yoldaşındı ashap, her biri bir yıldızdı
İnkâr paslı bir kılıç, iman kalpte yaldızdı

Kelama kıymet katar zikredenler adını
Dindir şefaatinle ümmetin feryadını

Cemalin benzer aya, seni ne çok özlerim
Görmedi gül yüzünü, bahtsızdır bu gözlerim

Ümmetin gözbebeği, Allah’ın habibisin
Aldığımız nefessin, gönüller tabibisin

Göçtüğün günden beri dünyamız pek gariptir
Seni anmayan diller, gönüller muzdariptir

Bahçende sabahlarım, geçit vermese de hâr…
Kokun güllere sindi, uzakta kaldı bahar!…

M.NİHAT MALKOÇ

İlk Yayın: Siyer-i Nebi Dergisi/Mart-Nisan 2012