Duvarlar arkasına gizlenmiş sırlarım
Kendini hücrelere kapatmış umutlarım
Doğduğumdan beri yaşamak için atan bir kalbim vardı
Hiç görmediğim...

Dokunamadığım düşlerim
Yüzünü görmediğim sevgilim
Karanlık sokaklarda unuttuğum hayallerim vardı
Kim dokunsa umutlarıma kendini demir parmaklıklar ardında
Acınası bir durumda bulurdu
Ve kim sevmek istese beni yalnızlığın koynunda
Her şeyini kaybetmiş bir insan gibi
Akıl almaz bir sır perdesinde canlanıverirdi rüyaları

Değişen bir şey olmadı hayatımda
Hep yenilginin bana tattırdığı acıyla kıyaslardım
Yanaklarımdan süzülen yaşları...
Ve öyle bir gün geldi ki
Aslında bütün bir hayatım beş dakikalık bir ölüm sahnesine
Sığdırılmıştı...
Kim söndürdü ışıkları demek saçma olurdu
Gözlerime inen perdeleri görmeyen bir kadın için...

Tevrat Altun