Öksüz kaldım şimdi ben
kime baba diyecem
bakmayın böyle güldüğüme
ona canımdan can versem
ölüm allahın emri diyorlar
üstümüze toprak seriyorlar
neden gökyüzünü vermiyorlar
öksüz kaldım şimdi ben
güldüğüme bakmayın
gözlerim ağlar......
ölüm hep yürekleri dağlar
kiminin annesi kiminin babası
kiminin evladı yatar
öksüz kaldım şimdi ben
yollar uzak ki hep gelemem
mezar taşını ben silemem
bir canım var onuda vermek istesem
öksüz kaldım şimdi ben
acım büyükmüş bilemedim
şu dünyada hiç gülemedim
derdimi babama diyemedim
öksüz kaldım şimdi ben
kara toprak doymazmış
çok istedin mi almazmış
sırası gelene hep yer varmış
öksüz kaldım şimdi ben
kimse anlamadı halimi
çektim hep çileli günleri
söyleyemedim derdimi
öksüz kaldım şimdi ben
baba evde yar imiş
başımızda taç imiş
her derde ilaç imiş
öksüz kaldım şimdi ben
bakmayın gülen yüzüme
hep çileli ömrüme
gözü doymaz kara toprak
elbet gelecek benimde önüme
gözlerim bir güler bir ağlar
yüreğimde hep acılar
unutulmaz bir acıyla
gönlüm durmadan yanar
ağlasa da gözlerim
bil ki babam hep yüreğimdesin
bırakıp gittin beni
öksüz kaldım şimdi ben
serap evren

Şiirime ses olan yorumuyla can katan saygıdeğer Gam_seli hanıma teşekkür ederim