Bir çocuk gördüm, ağlıyordu. Çünkü evlerinin kapıcısının oğlu ölmüştü. Ana-babası önce bıraktılar ağlasın, sonra sıkıldılar bundan. “Niye ağlıyorsun?” dediler. ”Senin kardeşin değil ki o!” Çocuk gözyaşlarını sildi. Korkunç bir şey öğrenmişti: demek ki yabancı bir çocuk için ağlamak gereksizdi!

"Candide’nin Bahçesi" adlı bölümden
Denemeler “Pyrrhus ile Cinéas”
Simone de beauvoir


CANDİDE’in BATAKLIĞI

Ağlamayı kesti çocuk!
Körelmiş duygularla bileylenen
bu hayat,
nasıl olurda anlamlanabilirdi?!
Yitirdiğini fark etti bir şeyleri,
Ve yitenin acısı ilk kez / ilk anda saplandı yitirene.
Geçmeyecek bir sancıydı bu.

Anlamlılık üzerine oluşan göz yaşı gölü de
kurudu son damlayla…
Bataklığa dönüşen ve her dönüşünde yok olan
Bu gök ve yer yüzü, kendine has yüzsüzlüğüyle
Anlamsızlığını yeniden ve yeniden yaratıyordu.

Saplandı kaldı çocuk bataklığa o ufak çocukluğuyla…
Ağır geliyordu öğrendiği gerçek, kendi anlamına!
Yerçekimini hissetmiş ilk kez
kanunu da cezayı kesmişti sorgusuzca…
artık çok geç…

ve battı göz yaşı bataklığına…
tüm bedeni yok olduğunda çamurun altında, kapadı gözünü çocuk…
ve açıldı gözleri son/ilk kez…

Tanrı sordu çocuğa:
“Sen mi yarattın kullarımı yutan bu bataklığı?!
Çocuk sordu tanrıya:
“Sen mi yarattın insanların gözyaşı dökeceği üzüntüleri?!”

Tanrı şaşırdı ilk/son kez. Bu ne cüret!
Tabi ki ben yarattım her/hiç şeyi…
“Bunu sormanı çocukluğunla bağışlıyorum” dedi Tanrı!
“Affediyorum seni” diye ekledi.

Çocuk bağırdı:
Asıl ben seni affetmiyorum, bu zaman kadar hiç ağlamadığın için.
Ağlamayıp dünyayı olmadığı gibi gösterdiğin için! Ve kendine tanrı dediğin için!…

Ama ben affediyorum çünkü: “tek affedilir tarafın hiç olmaman”!

Ygtekz / 18 Ekim 2007