telaşımın tembelliğine vuran ayak sürümelerinde
kıvranır oldu kahrolası kararsızlığı ürkek kararlarımın

teneşire yatırılmış bekleyişlerin duygusuz küskünlüklerinde
sensizliği çalıyor saatler yine bu akşam da

üşüyen ellerimden düşüyor her tuttuğum beraberliğim
bilirim ki geri de getirmez şimdi lodoslar yitirdiklerimi

ne çok zaman oldu eskileri açıp sermeyeli ortaya
ne çok ömür ömrüme bir çentik attı da kayboldu

koşturuyor masalların cadısı her zamanki gibi odalarımda
ve sağır edercesine çınlıyor kahkahaları kulaklarımda
çok sürmez çarpar suratıma hayasızca yalan okşayışları da

görmüyor gözlerim bitişlerini kelebeklerin
iltihaplanmış bir gece yarısı korkusunda
bir sessizlik hüküm sürerken şarkılarda
yapayalnız

kimin uykularında şimdi
deli düşlerimin üstünde tüten
masum sevinçlerim

ürperen bir günün kaçışıyla güneşten
kırılıyor sana ısrarlı seslenişlerim

şirret bir inancın eline bıraktım artık dilsizliğimin izlerini
lanetleri ruhuma salan her sözün arkasından çıkıyor yüzsüzce
karanlığı aşksızlığın

saklamadın ya ellerimi içinde ellerinin
ayaza düştü sensizlikte kaybolan zavallı gecelerim

şimdi radyolarda yankılanıyor senfonileri isyanlarımın

ah sevgili! yeter…bitir artık korkularını
sıyrıl ve soyun loşluğunun kuytularından
böl kendini bana acımadan
ve içine al sensiz yaktığım bütün düşleri
nihayet ölsün içindeki bensizlik

ne var ki
büyülü akşamların sarhoşluğunda
çalıp da tütsülenmiş düşlerimi kucağımdan
bana sessizliği bıraktın
aldırmadan ardındaki yangın yerine

yitik kelimelerin içinden dökülüyor şimdi tek isteğim:
“annem! sen beni saklarsın değil mi koynunda”



atilla güler ’07