Bu savaşa katılan bir yiğit edasıyla Türk Edebiyat Kahramanı ve sembolü olan; Mehlika Sultan’a nasıl savaştığımızı anlattığım şiirdir. Çanakkale Ruhu budur. Bu kahramanlık ruhunu başka yerlere çekmeye, asliyetinden uzaklaştırmaya kimsenin gücü yetmez. Çanakkale bir ERGENEKON çıkışıdır ve bir destandır. Bu millet böyle bir destanı tekrar yazar... Kimse sabrımızı denemesin! Türke kefen biçenin ölümü korkunç olur...


GÖRECEKTİN BİZİ

Çelik ağızlardan kusarken ateş;
Savrulurken beden, bacak, kol ve baş,
Bir depremdi sanki fırlıyordu taş

Derya gibi döktük umman gibi kan,
Görecektin bizi Mehlika Sultan.

Emperyalist güçler saldırdı bize,
Açtık, onurluyduk, bulandık toza,
Rengimizi verdik yere, denize

Her yönüyle Türkü tanıdı cihan,
Görecektin bizi Mehlika Sultan.

Ayrı ayrı renkte idi deriler,
Yağıyordu yağmur gibi mermiler,
Saldırmıştı azgın çelik gemiler

Onların başına olduk bir tufan,
Görecektin bizi Mehlika Sultan.

Çeyrek milyon fidan düştü toprağa,
Geçilmez mührünü vurduk her çağa,
Kan verdik vatana rengi bayrağa

Gökler ay yıldızla süslendi mekân,
Görecektin bizi Mehlika Sultan.

Çanakkale iki kıta menzili,
Ölümün en yakın, en tatlı eli,
Orda gördük vatan denen güzeli

Vermeyiz bir karış kopsa da boran,
Görecektin bizi Mehlika Sultan.

İmanla çarpıştı imanla kuvvet,
Başa gerek Türkte ilk önce devlet,
İstiklalle olur vatanda millet

Tanımadık başta başka bir ferman,
Görecektin bizi Mehlika Sultan.

Halil GÜLEL
Düsseldorf / 26.07.2002