Dedi ki
O, bedenini göğe uzatıp çiçeklendiğinde
Ondan kopardığın dalları anımsayıp utanacaksın

Dedi ki
O, menzili uzak bir yol yolcusudur
Ve sen yılgın suretinle omuz başında yürürsen
Onun yüzünde ter, göğsünde karanfil, şiirinde sözcük olamayacağını anlayacaksın

Dedi ki
O, çöl denizinde bir kum tanesidir
Rüzgarlarını buyur etmediysen
Kendi coğrafyasında onu bir daha bulamayacaksın

Dedi ki
O, ‘güvercin, kahin, tuz, mavi’ ve ‘toprak’ sözcükleriyle cümle kurmaktadır
Duyduğunda olanları anlamayacaksın

Dedi ki
Kibrini al, metruk karanlığında eski bir taş tablete kazı
Süsle, göm ve unut çünkü gerekmeyecek
Üşümekten oluşmuş bir şehirsin sen çok ışıksız
Kendi karanlığında kalacak ve unutacaksın

Dedi ki
Söyleyip göremiyorsun
Dört sözcükten oluşmuş bir kitap ayracıdır o
‘’Biri bana seni sorsun! ’’