-gene sessizlik, gene sensizlik-



ne zaman seni düşünsem bir sessizlik çöker gözlerime,
içimden bir ses git der, git ve anlat olmayacak işleri,
yapamıyorum, çivilenip kalıyorum bulunduğum noktaya,
kendimle konuşarak öylesine, sessizce…


-sensizliğin diğer adı sessizlik-


umut mu umutsuzluk mu bilmiyorum ama
eskisi kadar kıskanmıyor, kızmıyorum da sana,


ilgisiz…


-hatta umursamaz olduğumu anlatmaya çalışıyorum-


yüreğime…


gene de ara sıra,
yani aklıma her düştüğünde fena dağılıyorum,
biliyor musun o an, sana koşmak geliyor içimden,
seni seviyorum diye avazım çıktığı kadar bağırmak,
olmuyor, yapamıyorum…


-belki de adı gururdur bilmiyorum-


sağanak sağanak dökülmüyor artık gözyaşlarım,
sözümüz söz, biliyorum ben nasılsam sen de öylesin,
hani hep söylerdik ya “kendimden biliyorum” diye
evet kendimden biliyorum elbette…


-kendimden biliyorum gururun ne demek olduğunu-


ama boş ver, sen aldırma sözlerime,
biliyorsun işte, hem mevsim, hem ben duygusalım,
sitem edecek birini aradım etrafımda anlayacağın…



demem o ki, yani varsayalım hiç tanımadık birbirimizi,
iyi yanından bakarsak, bir süreliğine de olsa oyalar bizi,
nede olsa umut etmek en iyi züğürt tesellisi…


13.03.2012 /Hatice AK