Her gün yıldızların altında ay ışığına kaparım gözlerimi
Ve her gün rabbimin rahmeti güneşe açarım gözlerimi

Gündüzleri kaçar geceleri saklanırım boş sokaklarda
Bir lokma ekmek için savaşırım bu adaletsız dünyada

Kimse bilmez muhtaç olmanın verdıği acıyı
Ve herkez kaldıramaz bu lanet sancıyı

Herkes sevdiğiyle el ele kol kola yaşarken bu hayatta
Ben de uzanıp imkansız hayaller kurarım onun oturdugu sokakta

Köpeklere parayla alınan mama verırken sefkat ve acıma hissi duyan insanlar
Bana yemediği bayat ekmeği verirken servetine el koymuşcasına nefret ve kinle bakarlar

Bir gün olsun nasip olmadı 4 ayaklı bir sandalyede oturup masada birşeyler yemek
Kaderimde varmış kaldırım köşelerindeki kalıntı aş ve yarım sigaralarla yitinmek

Herkez kör olmuş bu dünyada
Hepsinin gözü parada pulda

Kim demiş zenginlik altınlarla paralarla geçinmek
Asıl zenginlik herşeye rağmen bu hayatı sevebilmek. . .