Sevgilim bazen hayat yoruyor insanı.

Sahnende simsiyah perdeler kapanıyor

Acıtan küçük cam parçaları gibi

Ardına dev dalgaları almış gemin batıyor

İstiyorum artık;

Ölmeli bütün çiçekler

Gitmeli kırlangıçlar yuvalarından uçup

Ayaklarımızda kahverengi çınar yaprakları

Sürümeli kalbin ötesindeki bıçağın izine aşkımızı

Bir piç gibi olmalı anan İstanbul baban bazen.

Haykırmalı kışın kızkulesinden

Yılanlar!

Ben buradayım şimdi.Hey gökten eksik olmayan yıldızlar

Neredesiniz ulan! Nerdesiniz ulan.!

Sevgilim hayat bazen yoruyor insanı.

Hasatsız başaklar çürüyor tarlalarında

Müsaade et kendimden geçmişim

Beynimi çıkarıyorum hayatı çok ama çok içmişim

İstiyorum artık;

Ölmeli seni yok etmeyen zehir

Gitmeli güneşin kızılı çizdiğim tablodan

Seyre düşmüş alnımdaki sicimden terler

Sürmeli kalbin ötesindeki bıçağın izine aşkımızı

Bir piç gibi olmalı anan İstanbul baban bazen

İsyanbul’malı sokak duvarlarında yazgımızı

Haykırmalı sahte aşkların ta yedi ceddine

Ben burayım şimdi! Bütün bezirganlar

Neredesiniz ulan! Neredesiniz ulan!(murat cavga)