SAMİMİYET SIRASI ONDAYDI
En güzel şiirden çalınmış bir mısra gibiydi en anlamlisi. Yaşanıla bilecek heyacanın en muhteşemiydi beklemedigin anda karşında görmek belkide samimiyetimin kanıtıydı,umulan bi yerde ummadık şekilde görmek... Bu sefer susmadı konuşuyordu;kimi zaman derslerden kimi zaman bıkkınlıklarından konuşuyordu... Sanki konuşma sırası ondaymis gibi o konuşuyor ben susuyordum. Artık kendimi anlatma her defasında samimiyetimi belirtme sahnesi geçmişti altı sezon sürmüş olsa bile... Sabrın ikramı gibi bir şeydi... O konuşuyordu ben susuyordum... Sofraya konulmuş ikramlar gibi ikramdı bana,taneleyip avucumu doldurdugum narları ikram dedip geri çevirmesi bile koymadı bana. Çünkü ardında masumca sorular yöneltti nasılsın nasıl gidiyor hayat?. Anlaşılan ikramım gibi değildi hayat geri çevrilmeyecek ti artık saf duygularım. Samimiyetlerimin artık çocuk olmadığını bir yetişkin olduğunu anlamıştı o yüzden durmadan konuşuyordu ve ben susuyordum... Bakışları yıllar öncesinden farklıydı içtenlik seziyordum ara ara hafif tebessümler umut camlarimdan sızan güneş ışığıydı,neydi bu? Duygularıma baharmı geldi acep. Seviyordum ışte kimisi için sadece bir sözcük ama benim için okyanuslar altında binlerce güzelleği göstermek adına sadece okyanus demek gibi... O konuşuyordu ben susuyordum tam dört sat...