Ellerim buz oldu;
üşüdüm.
Sonra da gözlerim üşüdü...
Ama onlar önce yaşardılar,
sonra yüzümü ıslattılar,
gerisi ise malum...
Artık sadece ellerim üşümüyor...
Artık sadece gözlerim yüzümü ıslatmıyor...
Ellerimi cebime, gözyaşlarımı kalbime sakladım,
kimsecikler görmesin diye.
İçim buz kesti...
Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak...
Ellerim belki de hep buz kalacak, kim bilir!
Oysa ellerimi ısıtabilir,
Gözlerimi kurulayabilir,
İçimi ısıtabilirdin,
Bunların hepsini yapabilirdin...
Beni yine bulabilirdin...
İçine düştüğüm kuytulardan çıkartabilirdin ama yapmadın...
Niye?
bekledim, bekledim,
bek
le
dim...
Ve bir gün oldu, geri geldin...
Şimdi buradasın...
Karşımda öylece duruyorsun...
Anlatıyorsun durmadan, susmadan,
her zamanki heyecanınla...
Ellerin ellerimde,
Gözlerin gözlerimde.
Ama artık arada bir fark var...
Ellerin ellerimde,
gözlerin gözlerimde ama...
Bana iyi bak...
Daha dikkatlice bak!
Ve söyle bana;
benim ellerim mi bunlar?
Benim gözlerim mi?
Sadece görmek istediğini görme...
Bitti.
Ellerime ve gözlerime değme artık...
Dokunma
ve
git...
İçimdeki buz erimeden,
bir an önce
git...