onlara yaptigim iyiligimdir
onlara tadtirdigim paylasma hissidir
unutmus olduklari güzel niyettir
dostluktur yani hatirlattigim

Kaybolan insanligin degerini görüp
beraber siyrilmaktir bu düzeni bozuk dünyadan
iste en büyük kötülügüm bu körermis duygulari yasatmak
önce korkarlar gerceklerden dorguluktan güzellikten
beni düsman bilirler yok hatta sen bizden olamazsin derler
sen bu dünyanin insani degilsin beni canavar görürler

Ama ansizin ceker giderim
ve zaman ile bunu fark ederler
onlara bir nebzede olsa tadtirdigim
o güzelim insanlik ruhunu
dogru niyeti ve paylasmayi

bencil olmamayi tek benim demeden
iste bunlari tadip yok olmamla onalara en büyük kötülügü yapmis oluyorum
cünkü onlar bir zamanlar olan degerlerin yine yeniden farkina variyorlar
ve ne kadar güzel bir duygu oldugunu anliyorlar ve beni daha dogrusu
o benligim yasatmis oldugu o güzelim duygulari ariyorlar
iste benim kötülügüm budur insanlara
varligimin degernini bilmeyenlere
yoklugumla terbiye ediyorum desem yalanmi..