Yine hüzünlüyüm bugün,
Oysa bugün bayram…
Nerde şimdi çocukluk yıllarımın bayramları?
Göklere yükselen
Sevgi, sevinç ve bayram coşkusu!

Herkes yoksuldu,
Yırtılmış, paralanmış eski giysilerle
Yaşardık bayram sevincini.
Şeker yemesek de olurdu
Bir güler yüz yeterdi
Mutlu olmamıza.

Bir de
Irakta çocuk olmak var bu bayramda.
Bir yanda açlık ve savaşın sefaleti,
Bir yanda
Kendilerine özgürlük savaşçıları adını veren
Soluk benizli, kısık gözlü,”uzun dişli”canilerin
Emperyalizm adına uyguladıkları
Soy kırım.

Dönüyor çocuklara
Ve bir daha çocuk doğurmasınlar diye
Nice çocuk analarına
Son teknoloji ürünü
Otomatik tüfek namluları…
Namlularda yanıp sönen pembe alevler,
Ateş kusuyor üzerlerine…

Ne bayram sevincini hissetmeye,
Ne üzülmeye,
Ne ölümden korkmaya,
Ne de ölürken ölümün sessiz çığlığını
Haykırmaya zamanları oluyor.
Ve insanlığa olan kinini kusuyor ölüm makineleri,
Pembe bir alev yanıp sönüyor namluların ucunda…
Havai fişek sanıyor namluların ucunda
Yanıp sönen alevleri,
Ülkemizdeki büyük amcaları
Seyretmekle yetiniyorlar sadece…
Atalarımızı suçlayan diğerleri gibi…

Ve uygarlık çağı diyorlar adına
Yaşadığımız çağın…
Anlayamıyorum
Nasıl bir uygarlık çağı olduğunu?

Ve çocukluk yıllarına dönmeli
Duyarsız insanlar,
Zaman makinesini geriye çalıştırarak…
Irakta olmalılar,
Vahşetin ortasında,
Anlamalılar Irak’ta çocuk olmanın
Ne demek olduğunu…!

Bu gün bayram…
Yine hüzünlüyüm bugün!
Yüreğimde hissediyorum,
Iraklı çocukların ve annelerin
Ölüm öncesinde
Kimseciklere duyuramadıkları
Sessiz çığlıklarını…
12.10.2007

Bayram Ali Bayram